Door Khadija al-Mousawi, de vrouw van gevangen mensenrechtenactivist 'Abdulhadi al-Khawaja.
Deze post werd origineel gepubliceerd op Livewire op 06 september 2011
 |
| Khadija Al-Mousawi en haar gevangen man 'Abdulhadi al-Khawaja © Private |
Het was op een vrijdag, en we waren met het hele gezin samen in de flat van mijn dochter Fatima. We aten samen, praatten over politiek en mensenrechten, of maakten grappen en lachten.
Plotseling hoorden we een heel hard geluid. Op een paar seconden tijd werd de deur opengebroken, en stormden forse, gemaskerde mannen de kamer in. Ik kan niet zeggen wat ik op dat ogenblik voelde. Geen woord uit een woordenboek of in welke taal ook kan dat beschrijven.
Mijn man had altijd gezegd "als ze mij komen halen, kom niet tussenbeide, ik ga gewoon met hen mee". Maar hij mocht niet rustig met hen meegaan. Eén van hen greep hem bij de nek en trok hem bij zijn benen de trap af. Hij werd brutaal aangepakt - geslagen en geschopt voor de ogen van mij en mijn dochters. Toen mijn oudste dochter tussenkwam, reageerden ze met beledigingen en probeerden haar ook te arresteren. Ik voelde me verscheurd, ik smeekte dat ze haar niet zouden meenemen en tegelijk bleef ik naar mijn man kijken op de trap, waar hij nog steeds geschopt werd, en bad dat hij het uithield. Alsof dat nog niet genoeg was, zag ik plotseling drie gemaskerde mannen die mijn drie schoonzonen bij hun nek naar beneden namen. Op dat ogenblik was ik tegelijk woedend, verdrietig en hulpeloos.
 |
| Khadija al-Mousawi en haar dochter Zainab al-Khawaja |
Vanaf die nacht is onze levensstijl veranderd. We bleven heel de nacht op, voor het geval de gemaskerde mannen zouden besluiten terug te komen, en gingen na zonsopgang slapen. We sliepen steeds geheel gekleed, voor het geval. Bij elk geluid sprong ik op en controleerde of het appartement veilig was.
Dagen gingen voorbij en we wachtten op nieuws – eender welk nieuws. We vroegen een advocaat te trachten informatie te krijgen over hun toestand of verblijfplaats. Hij vertelde ons dat dat dat vruchteloos zou zijn, omdat aan advocaten niets werd verteld over gedetineerden. Ik bad tot God, "Laat hen toch in leven blijven!" - Want na het zien van hoe 'Abdulhadi werd geslagen, was ik er niet zeker van dat hij het zou overleven. Mijn dochter besloot in hongerstaking te gaan. Ze werd elke dag zwakker en zwakker.
Weken na de arrestatie belde mijn man. Hij kon amper spreken en het gesprek duurde maar enkele seconden. Hij zei dat de druk op hem groot was, maar zijn levenskracht was nog altijd sterk. Het enige wat ik op dat ogenblik dacht, was: "Ten minste weet ik nu dat hij nog leeft!" Ik vernam pas in het nieuws iets over de ernst van zijn verwondingen en zijn daaropvolgende operatie. Die dag wou ik dat ik dood was.
Ik was erg bang en bezorgd over wat ik zou zien als ik hem terug zou ontmoeten. Toen het proces begon, zag ik hem. Zijn gezicht was anders, maar zijn ziel was onveranderd. Hij hield zijn hoofd omhoog, zijn ogen waren scherp, en hij was trots als altijd. Ik was zo blij om zijn ziel te zien. Ja, hoe vreemd dat ook klinkt, ik kan de ziel van mijn man zien.
 |
De familie van Al-Khawaja doet een oproep hem vrij te laten © AP GraphicsBank |
Het voelt prettig dat ik, ondanks mijn 52 jaar, meestal niet kan slapen op de vooravond van een bezoek. Meestal zit ik de hele nacht te denken aan wat ik mijn man de volgende dag zal vertellen. Tijdens die bezoeken helpt hij me te kijken naar de zonnige kant van het leven. We praten over al onze mooie herinneringen samen en meestal eindigt het lachend om één of andere grap.
Ik hou van mijn man en ik ben zo trots op hem, als man en als verdediger van de mensenrechten.
__________________________________________________________________________
Lees verder op de site van het Internationaal Secretariaat van Amnesty International :
· Bahrain: Release leading rights activist at risk of death from hunger strike (Persbericht, 30 maart 2012) · Bahrain: Activists’ sentences to be reviewed (Urgent Action, 30 maart 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten