"Onder Kadhafi leden we, en nu lijden we weer"

Door Diana Eltahawy, onderzoeker van Amnesty International voor Libië

Deze post werd origineel gepubliceerd  op Livewire op 14 mei 2012. 
  

Het is nu een jaar geleden dat ik ziekenhuizen bezocht waar gewonden uit de oorlog tegen Kadhafi werden verzorgd. Onder hen waren veel burgerslachtoffers van de willekeurige beschietingen van woonwijken door de troepen van Kadhafi. Het waren vergeefse pogingen van het regime om aan de macht te blijven.

Moussa Bakr Ibrahim, 6 jaar, was met familie
aan het spelen toen zijn huis in Kufra door
mortiervuur werd geraakt ©Amnesty International

Ik ben nu terug in Tripoli, maanden na de “Bevrijdingsverklaring”  van 23 oktober 2011. Die betekende het officiële einde van de vijandelijkheden, drie dagen nadat Kadhafi was gevangengenomen en gedood. Opnieuw breng ik een bezoek aan ziekenhuizen, en praat met mannen, vrouwen en kinderen, beschoten of verwond door granaataanvallen.
 
  

Moussa Bakr Ibrahim, 6 jaar, was op 23 april met kinderen van de familie aan het spelen toen zijn huis in de zuidelijke stad Kufra werd geraakt. Hij werd door granaatscherven aan zijn linkerarm en -been verwond. Moussa had zijn vader op 11 februari verloren bij een eerdere beschieting van de Toubou gemeenschap in Qudrufai.

Veel zwarte Toubous vertelden me dat ze de “17 februari-revolutie” verwelkomden, in de hoop dat die een einde zou maken aan de discriminatie onder Kadhafi.  Het regime weigerde hen identiteitsdocumenten, ze werden geconfronteerd met gedwongen uitzettingen en riskeerden willekeurige detentie als ze durfden protesteren. De Toubous voelen zich nu nog steeds gemarginaliseerd, en klagen over gebrek aan erkenning door de Libische nationale autoriteiten.

Bij recente gewapende botsingen tussen milities in Kufra, werden Toubou woonwijken door Arabische milities beschoten, met doden en gewonden onder de bevolking.

Op 20 april liep Jum'a Senoussi Abdallah, 70 jaar, door granaatscherven ernstige verwondingen op aan zijn buik. Hij wordt nu behandeld in het Medisch Centrum van Tripoli. "Ik was net klaar met mijn gebeden, toen ik een ontploffing hoorde .. dat is al wat ik mij herinner  ... Nu ben ik hier, en heb veel pijn ... Ik weet niet waarom ze ons beschieten. Wij zijn maar vreedzame bewoners die proberen het leven te leiden van elke dag. "

In hetzelfde ziekenhuis herstelt Amina, 9 jaar, van twee operaties aan haar buik. Ze is nauwelijks in staat om te spreken. Haar zus vertelt me: "Amina, een andere jongere zus, en mijn moeder waren thuis in Qudrufai toen de beschietingen begonnen ... In paniek renden ze het huis uit op zoek naar onderdak. Amina werd in de rug geschoten, en de kogel scheurde door haar maag. Wie doet een kind zoiets aan? Onze situatie is heel moeilijk in Kufra, ook nu de beschietingen voorbij zijn, maar we zijn te bang om onze wijken te verlaten ... Scholen zijn gesloten, er is geen werk ... Onder Kadhafi leden we, en nu lijden we weer ... We kunnen niet normaal leven als regelmatig onze buurten worden beschoten. "

Haar frustratie wordt gedeeld door Abdelrahman Sharaf Eddin, wiens broer, 18 jaar, werd gedood toen hun huis in Qudufrai in april werd beschoten. Abdelrahman werd zelf gewond aan de arm, en is vastbesloten om gerechtigheid te krijgen voor de dood van zijn broer. Hij klaagde dat in de tijd van Kadhafi de Toubou gemeenschap werd gediscrimineerd. Nu, zegt hij, wordt hun situatie nog verergerd door wetteloosheid en de ruime beschikbaarheid van wapens.

In  het volgende bed wacht Idriss Jumaa Mohamed op zijn operatie aan het rechterbeen. Zijn been is gebroken tijdens de beschieting van zijn huis in Qudrufai. Idriss 'vader, Jumaa Mohamed, werd gedood in februari, toen bij botsingen tussen Toubou en Arabische milities ongeveer 100 mensen het leven lieten. Dit was nog vóór  de verzoeningsinspanningen en de inmenging van het Libische Nationale Leger, die tijdelijk een einde maakten aan het geweld. "Ons hele gezin van zeven was thuis, toen we van ver ontploffingen hoorden. Ze klonken steeds luider, en plots verbrijzelde het glas van de ramen. Ik hoorde ongeveer vijf ontploffingen, voordat mijn vader gewond raakte. Ik rende naar hem om hem te helpen en probeerde hem het uit huis te slepen, toen ik zelf door een ontploffing werd getroffen, en aan het been werd verwond ... We kwamen naar Tripoli voor de behandeling, maar mijn vader heeft het niet gered. "

aanhoudend geweld in Libië:
vernield appartemenstgebouw in
Tawargha, februari 2012
© Amnesty International

De Nationale Overgangsraad heeft het moeilijk de honderden milities in toom te houden. Die begaan ernstige misdaden in een klimaat van totale straffeloosheid. Tot nu toe is er geen onderzoek naar het geweld in Kufra en worden geen maatregelen genomen om de verantwoordelijken voor het roekeloze gebruik van wapens in de woongebieden te vervolgen. In plaats daarvan, heeft de Overgangsraad begin mei een wet aangenomen die aan leden van gewapende milities immuniteit tegen vervolging verleent als ze handelen ter "bescherming van de Revolutie". Deze wet verhindert dat slachtoffers gerechtigheid en compensatie krijgen en zijn in tegenspraak met de doelstellingen van de "17 Februari-revolutie" om een ​​einde te maken aan vier decennia van repressieve praktijken en onrecht.