Syrië: Hoeveel bloed moet er nog vloeien voor de wereld ons helpt?

Amnesty International sprak met
Syriërs die vluchtten naar al-Ramtha,
net over de grens in Jordanië.
© Amnesty International

Vanaf de grens met Syrië onthult Neil Sammonds, onderzoeker voor Amnesty International, in een schokkend rapport de omvang van de folteringen die gevangenen in Syrië ondergingen. 

In zijn ziekenhuisbed in al-Ramtha, een paar kilometer van de grens met de provincie Dera’a in Syrië, vertelt Abu Suhaib me hoe hij en de meeste mannen van al-Taibe twee dagen geleden gevlucht zijn uit de stad omdat het Syrische leger dichterbij kwam.

Abu Suhaib, een vlotte veertiger, vertelt dat hij samen met een paar anderen stond te kijken naar wat er gebeurde toen een luchtdoelraket in hun richting werd afgevuurd. Hij werd geraakt door een granaat zo groot als een pompelmoes, die zijn been raakte en door zijn linkerdij vloog. Hij verloor ook zijn linkerduim. 

“Ik kreeg mijn eigen vlees en bloed in mijn gezicht”, zegt hij. 

Samen met verschillende andere gewonden werd hij weggebracht op een motor naar een leegstaand huis, waar hij de eerste zorgen kreeg toegediend. Daarna kon hij de grens oversteken. 

Met wat moeite kreeg ik toegang tot een vluchtelingenkamp in al-Ramtha waar ik veel jonge mannen vond die samenhokten in een kelder, rond een paar gasverwarmers. 

Inwoners van Dera’a, Na’ime, al-Taibe, De’al, al-Jiza, Tseel en Kaheel vertelden hoe hun huizen beschoten werden met raketten, mortieren en zware machinegeweren. De Syrische troepen gingen van huis tot huis en arresteerden en sloegen er elke jongen of man die daar was achtergebleven. 

Het regime krijgt stilaan meer greep op Dera’a. De afgelopen week vielen er tientallen slachtoffers, er werden huizen geplunderd, geld, juwelen, computers werden gestolen, en generatoren werden zwaar beschadigd. 

En toch zegt Abu Suhaib: “Ik heb veel mensen zien sterven en zag hoe ze neergeschoten werden, maar ik ben niet bang om te sterven. Waar ik bang voor ben, is om gearresteerd te worden.” 

Getuigenissen van de Syriërs die ik deze week ontmoette in al-Ramtha, Irbid en Amman over hoe zij gefolterd werden verklaren waarom. 

Dag na dag en week na week hard in elkaar geslagen worden is er normaal. 

De slagen, stampen, en afranselingen met metalen geweerkolven, stokken of kabels zijn zo gebruikelijk dat er nauwelijks commentaar op wordt gegeven, ook al zijn de wonden die de gevangenen eraan overhouden dikwijls levensbedreigend. 

Tareq Isma’il al-Hariri, 27 jaar, vluchtte tien dagen geleden van al-Taibe naar Jordanië nadat de veiligheidstroepen hem voor de derde keer wouden arresteren. 

Tijdens de eerste van zijn twee detenties, die bijna vijf maanden duurde, werd hij samen met vijf andere mannen in een cel opgesloten van 1 op 1,7 meter. 

Achttien opeenvolgende dagen werd hij gefolterd. Hij kreeg honderden zweepslagen. Zijn polsen werden samengebonden en hij werd van de grond getild, geëlektrocuteerd werd en geslagen. Ze sloegen hem ook op zijn geslachtsdelen met een knuppel. 

Ook tijdens zijn tweede detentie werd hij verschillende keren gefolterd. Hij werd samen met 24 anderen mannen opgesloten in een cel van 4 op 3 meter, nadat hij samen met de anderen al een intensieve en langdurige afranseling had gekregen, het zogenaamde “welkomstfeestje”. Hij werd ook 24u lang blootgesteld aan de natuurelementen, terwijl hij alleen zijn onderbroek droeg. 

Hij vertelde me dat ze bij een van de mannen in de cel een gebroken fles in zijn anus hadden ingebracht. Bij een van de anderen hadden ze een grote zak water rond zijn penis gebonden, terwijl hij in een onmogelijke houding zat. Die werd dan gewelddadig de kamer rondgegooid. Een andere man die de cel met hem deelde was gestorven door gebrek aan medische verzorging. “Je ziet mensen sterven voor je ogen, en je weet dat je niets voor hen kan doen.” 

Dankzij de volharding van mensen zoals diegenen waarmee ik in al-Ramtha sprak zal Syrië blijven strijden tegen brutale onderdrukking. Het gebrek aan vastberadenheid van de internationale gemeenschap zorgt er echter voor dat de onderdrukking zal blijven voortduren en waarschijnlijk nog verder zal escaleren. 

Hoeveel bloed moet er nog vloeien voor de wereld deze mensen helpt?
 ______________________________________________________________________

Origineel gepost op Livewire op 17 februari 2012.