VN-Veiligheidsraad moet in actie komen om de repressie te beëindigen in Syrië

door Salil Shetty, secretaris-generaal van Amnesty International

Origineel gepost op Livewire op 10 augustus 2011

Majd al-Kurdy, in mei gefolterd en vermoord
door de authoriteiten © private

Majd al-Kurdy was een jong lid van de regerende Ba'ath Partij in Syrië. Hij leefde in het kleine stadje Tell Kalakh vlakbij de grens met Libanon. Op een dag in mei, bij een anti-regerings betoging, nam hij een megafoon en riep tegen de menigte "Ik kondig mijn ontslag aan bij de corrupte Ba'ath Partij !"

Enkele dagen later, op 17 mei, sleepten Syrische troepen Majd uit het huis waarin hij was ondergedoken. Het duurde twee weken voor zijn familie enig nieuws van hem hoorde. De autoriteiten overhandigden zijn lichaam in een nylon zak. Het was duidelijk dat hij voor zijn dood werd gemarteld. Zijn gezicht was zwaar verminkt, er waren sneden in borst en dijen, en op de achterkant van zijn benen leek hij schotwonden te hebben.

“We are praying that your dreams to meet us will be fulfilled one day”

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

Van ons bezoek aan het gesloten centrum voor minderjarigen op 26 juli 2011 (zie eerdere blogpost) keerden we met een wrang gevoel terug. Kwetsbare kinderen en jongeren van 14 tot 18 jaar blijven er soms maandenlang opgesloten zonder enige sociale ondersteuning. We hadden contact gelegd met de minderjarigen door naar hen te wuiven toen ze op de binnenkoer achter prikkeldraad stonden. Dat was een bevreemdende ervaring. We besloten hen een solidariteitsboodschap te sturen via Alessandra Ballerini van Terre des Hommes, de organisatie die een bezoekrecht heeft. De 169 kinderen en jongeren stuurden ons een antwoord terug. Een teken van leven van deze ‘invisibili’, onzichtbare kinderen. Ik heb het hier letterlijk overgenomen.

“Alarm! Clandestienen! Deze nacht nieuwe landingen. Lampedusa in verval.”

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

Riccardo Noury, persmedewerker Amnesty Italië, over de Italiaanse media en Lampedusa.

In koeien van letters schrijft Riccardo Noury “Emergenza clandestini, nuovi sbarchi nella notte, Lampedusa al collasso” op een groot wit blad. Het was één van de vele alarmerende koppen op het nieuws, en representatief voor de berichtgeving van de Italiaanse media over de aankomst van duizenden migranten en vluchtelingen op Lampedusa tussen maart en april 2011. Als we inwoners van Lampedusa op straat vragen of we een foto van hen mogen nemen, vragen ze zonder uitzondering: “Zijn jullie journalisten? Zij hebben ons eiland vernield!” Dat wijst in de richting van een collectief trauma. Tijd voor wat achtergrondinformatie, en wie is daarvoor beter geplaatst dan Riccardo Noury, de persmedewerker van Amnesty International Italië?

Van de Heuvel van de Schande naar de Poort van Europa

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

De weg van de herinnering

25 juli 2011. Maria Angela en ik zijn onderweg naar la collina della vergogna. Op deze ‘heuvel van de schande’ achter de haven liet de Italiaanse overheid in februari en maart duizenden Tunesiërs meer dan een maand overleven, volgens vele Lampedusanen om het beeld te creëren van een onbeheersbare crisis. Ze sliepen er op dekens, aten er, leefden er, bouwden er onderdak onder plastic zeilen. Het was een spontaan gegroeid vluchtelingenkamp op deze winderige, dorre, rotsachtige heuvel. Maanden later getuigen enkel achtergelaten broeken, hemden, vorken, messen, as van een vuurtje en hier en daar de resten van een tentzeil van deze storm. De herinnering lijkt weggeblazen, schoongeveegd, maar de schande weegt verder op het geweten van de Italianen. 

Moebarak's proces in Egypte : We hebben een lange weg afgelegd

Door Mohammed Lotfy, Amnesty International onderzoeker voor het Midden-Oosten en Noord-Afrika
Origineel gepost op Livewire op 3 augustus 2011

Moebarak wordt in Caïro de rechtszaal binnengebracht
op aanklacht van moord en corruptie © Demotix

Deze morgen had ik het gevoel dat dit een ​​historische dag zou worden. Het proces van de voormalige Egyptische president Hosni Moebarak werd live op TV uitgezonden; ik kon niet wachten om te kijken.

Terwijl Moebarak de beschuldigingen ontkende die de voorzitter van de rechtbank voorlas,  bleef ik maar denken aan al die activisten en oppositieleden die tijdens zijn bewind ten onrechte moesten terecht staan.

Dagmawi Yimer, Ethiopisch vluchteling en filmmaker: “Libië is de hel, we moesten wel op de boot naar Lampedusa stappen”

 Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa
  

Dagmawi Yimer

Ik ontmoet Dagmawi Yimer op 24 juli 2011 in de plaatselijke parochie van Lampedusa bij de vertoning van zijn nieuwste documentaire “Soltante il Mare”, over Lampedusa en zijn inwoners. Lampedusa is altijd in zijn hart gebleven. In zijn film toont hij een groot respect en nieuwsgierigheid voor de inwoners van het eiland waar hij samen met honderden anderen in 2006 met een bootje aankwam. Na een verschrikkelijke reis van Ethiopië, zijn thuisland, door Soedan en Libië. Hij maakte alle horror mee die zovele anderen hebben meegemaakt, in hun pogingen om wat rust en veiligheid te vinden. Daarover maakte hij de film “Come un uomo sulla terra” (YouTube):

Save the Children: "Een transfer naar een open structuur in Sicilië is het mooiste moment in de procedure"

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

28 juli 2011. De internationale NGO Save the Children zit mee in het proces van aankomst, opvang en opsluiting van minderjarigen. Anders dan Terre des Hommes, die enkel een bezoekrecht heeft tot het gesloten centrum voor minderjarigen, is Save the Children een officiële overheidspartner in de procedure, in het Praesidium project samen met de Italiaanse regering, UNHCR en de Internationale Organisatie voor Migratie.

Gesloten centrum voor minderjarigen, met zicht op zee?

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

De toegang tot het gesloten centrum
voor minderjarigen

26 juli 2011. Met de bus zijn we onderweg naar het noordwestelijke uiteinde van Lampedusa. We komen aan bij een gebouw omringd met prikkeldraad, hekken, uitkijkposten, gewapende agenten,… Een militaire basis? Nee, een gesloten centrum voor niet-begeleide minderjarigen. Op de binnenkoer zien we van ver een groep minderjarigen uit Afrika.

Een gewapende veiligheidsagent komt ons vragen of we op een afstand kunnen gaan staan om de jongeren niet op te jutten. “Ze hebben al lang geen buitenstaanders meer gezien” zegt de agent. Sommigen zitten hier meer dan twee maanden opgesloten. Hier zitten minderjarigen die al geïdentificeerd zijn. Normaal zouden ze moeten doorstromen naar sociale steun, of naar open opvangstructuren voor niet-begeleide minderjarigen in Sicilië, Puglia of Calabria. Maar dat gebeurt steeds met veel vertraging. “Bureaucratie en slechte wil” zegt de advocate Alessandra Ballerini van Terre des Hommes.

Drama in Lampedusa: 25 lijken op boot

Door Pieter Stockmans, Amnesty-activist en deelnemer aan het Amnesty-kamp op Lampedusa

Gisteren vond de Italiaanse kustwacht 25 dode migranten aan boord van de boot die gisteren werd gered voor de kust van Lampedusa. De 15 meter lange boot had gisterenavond alarm geslagen ongeveer 35 mijl van het eiland. Twee patrouilleboten van de Italiaanse kustwacht en één van de Guarda di Finanza hebben de boot vervolgens begeleid naar de haven.

Foto's : Italiaans persagentschap ANSA.