 |
| De toegang tot het gesloten centrum voor minderjarigen |
26 juli 2011. Met de bus zijn we onderweg naar het noordwestelijke uiteinde van Lampedusa. We komen aan bij een gebouw omringd met prikkeldraad, hekken, uitkijkposten, gewapende agenten,… Een militaire basis? Nee, een gesloten centrum voor niet-begeleide minderjarigen. Op de binnenkoer zien we van ver een groep minderjarigen uit Afrika.
Terre des Hommes
 |
| Alessandra Ballerini |
We ontmoeten Alessandra Ballerini voor het centrum. “Terre des Hommes is de enige NGO die een bezoekrecht heeft” zegt ze. “Omdat wij specifiek de kinderrechten verdedigen. Als ze ons zouden weigeren, dan zouden ze eigenlijk toegeven dat ze de kinderrechten schenden. Wij zijn de enigen die kunnen getuigen van wat er daar binnen gebeurt. Journalisten kunnen niet binnen. Ze kunnen onze verhalen overnemen, maar dat doen ze zelden. Ze zeggen: ‘Zolang we het zelf niet kunnen zien, kunnen we er niet over berichten’. Zelfs Amnesty mag niet binnen. Er is hier nog nooit een rechter binnen geweest.”
Het centrum ligt ver van alle toeristische faciliteiten en het dorpscentrum. Ik vraag me af of zij zelfs maar de natuurpracht kunnen zien die hen omringt. En of de Lampedusanen en de toeristen weten dat er op dit eiland uiterst kwetsbare kinderen en jongeren maandenlang worden opgesloten.
“Er zitten hier ongeveer 260 kinderen, van 13 tot 17 jaar, alleen op reis zonder ouders. Ze komen vooral uit Burkina Faso, Ivoorkust, Nigeria,… Ze kwamen allemaal via Libië, na een moeilijke reis van 2-3 dagen op zee, zonder eten. Ze worden dan naar dit centrum gebracht in een hete bus met gesloten ramen” vervolgt Alessandra. “Een Nigeriaanse jongen vertelde me: ‘Bedankt om mij te redden, maar de zee maakt me nog steeds bang.’ Telkens hij erover praat, kan ik de angst in zijn ogen lezen. Hij is nog steeds erg emotioneel en getraumatiseerd.”
“In het centrum zijn er geen creatieve activiteiten. Ze krijgen broeken, maar geen riem. Want daarmee kunnen ze zich ophangen. Hun telefoon wordt afgenomen. Ze kunnen niet eens naar huis bellen om te zeggen dat ze goed zijn aangekomen. Ik sprak met een jongen. Zijn vader kon hem lang niet bereiken om te zeggen dat zijn moeder overleden was. Ze krijgen geen voogd, noch sociale ondersteuning. Ik leg hen steeds hun juridische situatie uit en het verwijderingsbevel dat ze krijgen.”
“Het zijn stuk voor stuk prachtige jongens. Een jongen was heel ziek en vroeg de hele tijd om weggebracht te worden. Maar dat werd steeds uitgesteld. Het was blijkbaar niet dringend genoeg. Een dokter van Lampedusa kwam uiteindelijk kijken.”
Soms zitten hier ook Tunesische jongens. Ik vraag of zij uit haar gesprekken kan opmaken waarom zij hun land hebben verlaten. De camera’s lopen, dus wil ze op die vraag niet voor de camera antwoorden. Later vertelt ze me dat de Italiaanse autoriteiten al genoeg benadrukken dat Tunesiërs economische migranten zijn. “Ik wil dat discours niet versterken. Dat is gevaarlijk voor zij die wel bescherming nodig hebben. Tunesische jongeren komen vooral uit het stadje Sfax, maar er zitten wel degelijk asielzoekers bij.
 |
| Wuiven naar de opgesloten minderjarigen |
Wanneer we opnieuw vertrekken zien we de groep jongeren op de binnenkoer en op trappen achter prikkeldraad. Sommigen onder ons wuiven naar de jongens. Ze wuiven terug, een erg emotioneel moment dat ons confronteert met dit onrecht, hun gevangenschap en onze vrijheid. Het is onze enige communicatie met deze jongens die maanden opgesloten zitten zonder buitenstaanders te zien. Ze weten niet wat er zich afspeelt op het eiland waar ze gevangen zitten.
 |
| Sommige minderjarigen wuiven terug |
Wij zijn Europeanen. We verbazen ons erover dat de Afrikanen naar Europa komen, op zoek naar een beter leven. In plaats van hen te laten delen in de rijkdom die we ook met hun grondstoffen hebben opgebouwd, bouwen we muren aan de grenzen, sluiten we ze hen op en scheiden we hen af van onze maatschappij.
Pieter Stockmans
Beste Pieter,
BeantwoordenVerwijderenik bedank je vooral voor jouw initiatief, artikels en dat je ons op de hoogte gehouden over het drama van de migranten en asielzoeker die in Lampedusa terecht komen.
Ik ben blij dat je, als een European, bewust bent over de rijkdom van Europa m.a.w dat de rijkdom van Europa niet alleen te danken is aan hun succes. Dat heeft zeker en vast een historische achtergrond. De Kapitaal die in Europa verzameld is, kent als oorsprong namelijk Afrika en andere gekoloniseerde wereld landen. In die zin moet Europeanen zich niet distantiëren van dat feit dat migranten geen recht hebben om naar Europa te komen. In tegen deel moeten ze migranten als erfgenaam van Europa zien. Migranten hebben ook recht om van die rijkdom te genieten. Als een European dat je dat heel goed besefte en toegaf, vond ik heel waardevol. Als het probleem zo wordt waargenomen dan zullen de mensen minder moeilijk hebben met de migratie. Cengiz